Lef
Alle bouwsignalen staan op groen. Orderportefeuilles dikken weer aan en wie de krant openslaat, ziet weer de nodige werving naar deskundige vakmensen. Na jaren van krimp en een stevig dieptepunt, herstelt de bouw- en installatiebranche zich weer in een weg omhoog. Opmerkelijk vind ik dat in dit herstel de aandacht voor innovatie lijkt af te nemen. Alsof we het broze herstel beantwoorden vanuit een aloude ‘business as usual’-stand.
Want, naast alle ellende is er ook een positieve kant te benoemen aan achterliggende periode van crisis. Ondernemers in de sector gingen – al dan niet gedwongen – op onderzoek uit. Bedrijven kwamen in een innovatie-stand te staan. Nieuwe samenwerkingsverbanden kwamen tot stand. De vraag klonk: kan het anders? En daad bij woord voegend zijn er afgelopen jaren mooie voorbeelden van: we doen het anders!
Het lijkt alsof deze geluiden in kracht afnemen.
Ik denk aan onderwerpen als duurzaam produceren, energiebesparend installeren of toekomstgericht bouwen. Maar ook aan het onderwerp sociale innovatie binnen de maatschappelijke discussie mens en werk. Vervalt de bouw- en installatiebranche in oud gedrag? Is de aloude kolomcultuur van hiërarchie en regie zo diepgeworteld in ons denken en doen? Wanneer het antwoord op beide vragen in alle eerlijkheid ‘ja’ is, dan voorspel ik dat het slecht gesteld gaat zijn met de economische weerbaarheid van beide branches op de langere termijn.
Het is zo verleidelijk makkelijk om te kiezen voor de overbekende bouwmodellen met bijbehorende marginale projectresultaten. Het vraagt lef om als ondernemer in conventionele branches een vernieuwende – wat mij betreft noem je het 3.0 – koers te blijven varen. Duidelijk uit te spreken welke klanten of opdrachten je wel, maar ook niet wilt hebben. Lef om te blijven investeren in mens en innovatie. Niet alleen het euroresultaat van morgen voor ogen, maar gericht op het succes op de langere termijn.
